Dag 31

rustig aan wakker worden, vooral rustig aan, laten we rustig aan doen, lekker.

We prikken weer een plek noordelijker in de richting van Macedonie en blijken een prachtige route te hebben uitgekozen. Wegdek goed, leeg en om ons heen, slechts ruig maar prachtig landschap.

We eindigen in Kastoria, een pittoresk stadje met een mooi schiereiland in het meer waar we op een uitkijkpunt de wagen parkeren en de ondergaande zon met GT bewonderen.

Dag 30 - zaterdag 21 mei

Gisteren kwamen Jakko en Saskia naar de haven op Corfu waar de zeilweek was beëindigd. Zij hebben het samen met Mack ook heel mooi gehad. Vanwege de stromende regen weer een hotelletje gepakt en in alle vroegte het verloofde stel op het  het vliegveld afgezet. Vervolgens weer met de trailer naar de haven waar de mannen na het uitklaren richting Corfu stad gaan om daar een lange brakke dag uit te zitten, wachtend op hun vlucht. Derk en ik nemen afscheid om de ferry van 15.00 te pakken richting het vaste land. Samen hebben wij 8 dagen om Sofia in Bulgarije te bereiken dus we doen rustig aan.

We eindigen de dag in Ioannina waar we na een wandeling naar het stadje en 2 glazen wijn instorten, het was een pittige week.

Dag 23 t/m 29 Lustrumreis j.z.d. Helios - Heliosailingreece

Wat een heerlijke week. Helaas kan ik vanwege het illustere karakter van deze groep Heeren geen mededelingen doen over de precieze gebeurtenissen :-)

Dag 22

de regen klettert op de tent als ik wakker wordt in Theth valley. Als het even iets minder lijkt moeten we eruit, vandaag moeten er kilometers gemaakt worden. Alles nat inpakken en nat de auto in. We moeten dezelfde route terug maar weten wat ons te wachten staat. Onderweg plots een raar geluid, er kwam een poot los van de trailer die de grond raakte en verboog. In de regen proberen de poot terug te buigen wat uiteindelijk samen met een grote steen en een albanees lukt.

De dag bestaat uit reizen door een regenachtig Albanië. Na de lunch knapt het wat op en zien we meer mensen op straat. Een real life speelfilm trekt aan ons voorbij. In willekeurige volgorde, paard en wagen, ezel en wagen, plotse enorme kuilen in de weg, geiten en schapen over de snelweg, spookrijdende fietsers op de snelweg, oude vrouwtjes die met enorme zakken op de rug naar niets onderweg zijn, in het midden van de snelweg een man die konijnen verkoopt en ze in de lucht houdt ter aanprijzing, landschap dat steeds verandert van alpien, bosrijk, vlakke valleien met fruitplantages, rotsachtige kusten en kusten met lichte duinvormen waarachter Nederlands landschap met sloten met rietkragen.

We eindigen de dag in een bosrand grenzend aan het strand waar we alles weer optuigen en scharrelend door de kratten een warme hap klaarmaken. In het donker horen we een auto aankomen die bij ons stop. 3 jonge mannen stappen uit. Gekleed in t-shirt en een pistool in het holster aan de riem vraagt de bestuurder of alles okay is met ons. Het is politie en vraagt of ze iets voor ons kunnen betekenen met een vriendelijke lach. Zij rijden weg en wij besluiten dat het genoeg is voor vandaag.

Dag 21

Na een traditioneel ontbijt zoals gisteren beschreven geeft de vriendelijke hoteleigenaar ons wat tips, het is maar goed dat we 4x4 rijden. We gaan op pad. De navigatie geeft een afstand van 70 km aan, dat leek niet ver…

De hoofdweg af richting het opdoemende gebergte, de enige weg die kant op. We gaan langzaam terug in de tijd. We komen kuddes schapen en kuddes geiten tegen die gedirigeerd worden door de herder. Soms een man alleen soms een vrouw met 2 jonge kinderen. Ze zwaaien steeds naar ons.

We rijden de eerste vallei binnen en raken ons bewust van de levensstijl hier die ons vreemd is geworden. Geen winkels meer en ook geen televisie. Na 40 km houdt het asfalt op de gaan we een bergpas op. Met 5 tot 15 km/uur wordt de defender wakker en begint stevig te schudden en te trillen. 70 km leek niet ver.

Langs oneindig diepe afgronden, met een verhoogde hartslag maar met waanzinnige uitzichten rijden we door. (prachtige film van de rit gemaakt, te groot om te uploaden nu, volgt later) Halverwege, bij een uitzichtpunt stoppen we de motor om even bij te kom en eten wat. Brave Mack moet ook bijkomen en zit waarschijnlijk onder de blauwe plekken die we onder zijn vacht nooit zullen zien. Eindelijk komen we aan in de valei van Teth. We stappen uit en wanen ons inderdaad in een andere wereld. De mensen hier leven geïsoleerd en zijn zelfvoorzienend. In de oase van rust komt er een jongen met schapen naar ons toe die Engels blijkt te spreken (help me eraan te herinneren dat Jakko zijn schoen nog op eet). We worden uitgenodigd op zijn land te kamperen. Voor we het weten zitten we bij zijn moeder op de koffie make raki en voelen we ons wat onwennig. Wilson, zo heet de jongen, vraagt of we vanavond mee-eten. We besluiten dat te doen en spreken 19.00 af. Nu eerst wandelen door deze prachtige valei die zelfs door de Oostenrijkse wandelaars als fantastisch werd beschreven en dat is het. De vrij smalle valei wordt omgeven door steile half begroeide rotswanden met watervallen en in het midden een kolkende rivier. Een heerlijke wandeling zo vindt ook Mack.

Teruggekomen ploffen we neer en kijken nog steeds vol ongeloof om ons heen. Vandaag was het prachtig weer. We zitten in de zon en besluiten dat het tijd is voor wijn. Tijdens de 2e fles worden we binnengeroepen in het huis. Jakko vraagt of we echt in de stal moeten eten maar ik leg hem uit dat dit de woonkamer is. We krijgen een gevarieerde eenvoudige maaltijd met verse en zuur ingelegde groenten met rauwe knoflook en aardappel schapen soep. Uiteraard praten we wat over wat we zullen betalen, niet te weinig maar ook niet teveel, je wilt het hier niet verpesten met je toeristengeld. Helaas, dat bleek al gebeurd. Saskia vraagt uit beleefdheid wat we hen schuldig zijn. 8 euro per persoon voor het eten en 5 euro per persoon voor het overnachten. Op zich natuurlijk niet veel, maar voor hier zeker wel Nog even en het oorspronkelijke leven verdwijnt ook hier.

Na het eten gaan we weer naar de ‘eigen’ plek en maken koffie. Het gaat weer regenen en zetten de luifel bij, hopelijk morgen weer droog…

Dag 20

De wekker om 06.30 Opbreken, opruimen, kisten op het dak binden, auto beetje opruimen, tanken en boodschappen doen. Dat laatste lukt me niet op tijd, ze zijn er. Door de regen zie ik ze staan. Saskia wurmt zich achterin op de stoel naast Mack en we gaan direct op pad.

Na een uur komen we aan bij de grens naar Montenegro waar er controles plaatsvinden waardoor het lang duurt. We zijn aan de beurt en er is een probleem. Mack mag er niet in. Zijn bloed zou onderzocht moeten zijn op antistoffen tegen hondsdolheid. Er vindt overleg plaats met de man met de meeste strepen. Het mag niet maar hij laat in het midden of we door mogen. We gaan door. Er zijn echter bij de grens altijd 2 controle punten, land van vertrek en land van aankomst. Bij de 2e controle verstoppen we Mack in een luchtdichte koffer zodat ze hem niet ruiken. ‘Iets aan te geven Sir?’ Ehh, nee meneer. ‘Wat zit er achter in de trailer?’ Eh, camping spullen. Ok, meneer kijkt bedenkelijk maar scant de paspoorten in en we krijgen een stempel, we zijn er door. In Montenegro regent het echter nog steeds. Het stopt die dag niet meer.

We bezoeken Kotor gelegen aan een baai met daarin een enorm cruise schip. Een oude vesting met bijpassend oud stadje ook binnen stadsmuren is de grote trekpleister. Saskia scoort 2 paraplu's net voordat we helemaal doorweekt zijn. We zien weinig van het land vanwege regen en mist en hebben last van de vele wegwerkzaamheden. We zetten door en besluiten door te rijden naar het Noorden van Albanie. Weer een grenspassage die na wachten geen probleem oplevert. We zijn echter niet uitgekomen waar we wilden uitkomen vanwege de tijd en de aanhoudende regen moeten we een hotel opzoeken.

We komen aan in het stadje Shkoder waar de armoede goed zichtbaar wordt. Een vreemde plotse gewaarwording. Het straatbeeld is erg rommelig. Auto's, fietsen en mensen die slechts een winkelwagentje met zakken bezitten bewegen zich door elkaar heen. We vinden gelukkig een kleine ‘oase’, hotel Traditia. De naam zegt alles. In oude stijl herbouwd, in klederdracht gehuld, keurig en zeer gastvrij personeel. Aan tafel worden we verwend met allerlei heerlijke Albanische gerechten die in de haard van de eetzaal worden bereid. Jakko, vindt het woord eetzaal afbreuk doen aan de werkelijkheid. We zaten aan tafels in iets dat een kruising leek van een oude herberg en een Albanisch museum. Heerlijk bijkomen van een lange reisdag en slapen in een lekker bed. Al met al toch een mooie dag. Na wat kannetjes wijn praten we met een stel Oostenrijkse wandelaars die ons hun ervaring vertellen. Morgen gaan we twee eeuwen terug in de tijd, naar  de Theth valei.

Dag 19

Snel weg hier en weer gas richting het zuiden waar Jakko en Saskia morgen aankomen om mij voor 4 dagen te vergezellen.

Ik kom aan in Dubrovnik. Ik heb er niets over gelezen maar heb gehoord dat het heel mooi moet zijn. 

De campingbaas zegt mij dat als ik de ‘oude stad’ wil bezoeken ik beter met de bus kan gaan. Bushalte gevonden, gewacht op de bus. Ik stap in maar krijg een verwijtende vinger, geen Mack’s in de bus…pfff. Dan maar lopen. Een kleine inschattingsfout maakt dat ik een uur stevig moet doorlopen om de ‘oude stad’ te bereiken. Daar aangekomen is het echter ... wauw! Een echt oude stad binnen stadsmuren grenzend aan het water, prachtig. Aanrader! Ik ga er niet teveel over vertellen maar als je zin hebt in een citytrip, doe een weekend Dubrovnik.

Terug geen zin in de lange wandeling terug. Ik verberg Mack tussen m’n benen en stap de bus in zonder dat de chauffeur het ziet, gelukt. Mack zijn voeten fetish maakt dat er af en toe iemand op slippers even de lucht inspringt vanwege een tongetje tussen de tenen.