Dag 7

Pijnlijk word ik wakker. De verouderende botten merken dat het slaapmatje is leeggelopen. De pijn vervaagt snel…het is warm in de tent… de zon schijnt? Ik open het raampje van de daktent. Strakblauwe hemel. Een traan biggelt over m’n wang.

Lekker de hele dag in de zon gerommeld tot hij langzaam weer verdween ... om morgen vroeg weer te verschijnen.

Dag 6

Droog en weer vrolijk :), op naar Koper. Koper is een leuk stadje punt. Je kunt er ook een sd kaart voor je Gopro kopen. En niet te vergeten stickers voor op de kratten.

Het weerbericht geeft veel ruimte tot interpretatie. We moeten in ieder geval weer wat anders. Veiligste keuze lijkt Kroatië.

Navigatie ingesteld op snelwegen vermijden richting het zuiden. De grensovergang naar Kroatië herken ik van 5-8 jaar geleden toen we onderweg waren naar Pula om daar met wat Helios mannen te gaan zeilen. 
Twee uur na vertrek komen we aan op een grote maar verlaten camping aan een grote baai. We kiezen een mooie plek en hebben trek (dorst) gekregen. Het is nog steeds fris en we gaan naar de lokale Grill om daar wat te eten. Rillend van de kou (we zitten onder een luifel) wachten we een lekker warm maal op dat de interne mens doet opbloeien.

Weerbericht: het zou morgen zomaar eens beter kunnen zijn… hoopvol de tent in.

Dag 5

dag 5 was niet mijn dag… beetje chagrijnig vanwege de kou, de regen en het geblaf van Mack. Arme Romy moest het ermee doen.

Zoals gezegd even de grens over naar Triest. Aangekomen bleken we nog niet aangekomen maar zaten we in Muggia. Triest zelf blijkt de moeite waard en echt Italiaans met haar gebaren, flirtende jongetjes, correcte obers, scooters en de juiste koffie. Zelfs de zon liet zich even zien op het moment dat we 2 glazen wijn en wat hapjes op tafel kregen.

Teruggekomen waait het weer stevig en lezen we wat in de rough guide. Koper en Piran lijken toch de moeite waard. We gaan eten in Piran. Zoals op de foto te zien is het een alleraardigst dorpje. Wij kwamen echter vechtend tegen wind en regen aangelopen.

De kust van Slovenië wordt zomers overspoeld door Italiaanse toeristen terwijl de Slovenen juist de kust van Kroatië opzoeken. De boulevard bestaat geheel uit lege onaantrekkelijke restaurants. Uit de gids kiezen we een ander eettentje. We werden geserveerd door een vriendelijke jonge Sloveen die een groot molecuul serotonine (gelukshormoon) op zijn onderarm getatoeëerd had. Er verscheen weer een glimlach op mijn gezicht.

Dag 4

De zon was er niet. Daarvoor in de plaats hadden we weer natte sneeuw. Ook in de schoenen die net niet ver genoeg onder de luifel stonden. Met cappuchion (schrijf je dat zo?) op de boel een beetje aan kant gemaakt en in de auto gestapt, op zoek naar een koffietentje in een nationaal park…toch gelukt in Bovec. Aan de koffie met heerlijke jam-croissant en… wifi! nog snel ook. Eindelijk de blog geknipt en geplakt en iedereen de link gestuurd. Daarna het weerbericht goed bekeken, snelle verbetering blijft voorlopig uit. De warmste plek (14 graden) in Slovenië blijkt aan de kust, dus op naar de kust.

In de regen kamp weer opgebroken en de trailer aangehaakt. 170 km verder door regenachtig maar mooi berglandschap aangekomen in Ankaran. Daar is het droog en met zomerjas aan prima te doen. Weer op een camping. De bedoeling is om campings te vermijden en lekker wild te kamperen maar daar moet het weer net iets beter voor worden, die tijd komt nog wel.

Alles is voorbereid om op een niet al te primitieve manier 'self-sufficient’ te zijn. Een dezer dagen zal ik wat technische details over de uitrusting posten.

Morgen (net als overal) ook hier regen dus misschien maar even de grens over om Triest te verkennen.

De gin-tonic, die ik van een niet nader te noemen persoon heb gekregen voor deze reis, smaakt goed terwijl een nog net iets te frisse mediterrane zeebries een rilling over m’n rug veroorzaakt.

Dag 3

Dit keer om 6.45 al wakker, nog heel even. Vanaf het balkon kunnen we de auto nog maar net onderscheiden van de rest van het winterlandschap.

Na een heerlijk ontbijt ontdoen we de auto van een laag sneeuw en we gaan weer op pad. De alpenstrasse blijkt nog gesloten, andere route richting Slovenië.

Veel prachtige Alpenuitzichten later komen we via de Karawankentunnel (8km lang) Slovenië binnen. Het wegdek verandert als van Nederland naar België. Volgens plan koersen we richting het nationaal park Triglav. Via een waanzinnige bergpas met 1001 haarspeldbochten die de Hochalpenstrasse teniet doen komen we aan in Soca (sotsja) aan de Soca rivier. We maken kamp op bij een lege kampplaats en gaan aan de wandel. Mack is net als wij blij om de benen te strekken. Op de terugweg lopen we een deel van de Soca trail, een 25 km lange route lans de azuurblauwe rivier.

Teruggekomen treffen we een tweede defender…uit Nederland…1 van de broers van Steelbrothers waar we 3 jaar geleden een tweede defender huurde om de tocht naar Scandinavie te maken. Europa is klein.

Romy probeert het nog eens op het camping toestel. Ditmaal met meer geluk…voor ons. Het wordt weer koud, onder nul, we maken een kampvuur en drinken er maar wat bij. Met de tafel bijna boven het vuur type ik hardoplezend het verslag van de eerste drie dagen. Met -7 in het verschiet hopen we op een ochtend waar de zon zich laat zien. Er is hier ergens internet, morgenochtend het eerste blog plaatsen…..

Dag 2

Omdat het er koud was blijven we wat langer (te lang) in de slaapzak. Toch maar eruit. Motregen, lekker. We ontbijten droog onder de luifel en lopen nog een stuk met Mack door het bos die de nacht heeft overleefd.

Half twaalf weer an route. Gepland was om de Glossglockner hochalpenstrasse over te gaan om in Heiligenblut de dag te eindigen.

Romy checkt het weer…oeps, -10 en sneeuwval. We zien wel. Vanwege het late vertrek rijden we wat later de Alpen in dan gepland. We gaan de grens over naar Kufstein waar we de ruitenwissers aan moeten zetten wegens de natte sneeuwval. Kachel wat omhoog. De grossglockner blijkt net iets te ver voor vandaag, en nu?

We rijden de eerste wintersportdorpjes door en zien dat skieen nog tot de mogelijkheden behoort. Met de kou nog in de tenen besluiten we een hotelletje te pakken. Maar welke… Plots doemt een zo het lijkt geschikt berghotel op. Vol in de ankers de parkeerplaats op. Slippend (we zijn wat zwaar beladen) komen we tot stilstand. Even polshoogte nemen binnen. Voordeur gaat open en het is duidelijk. Ouderwetse Oostenrijkse gezelligheid.

Het is er zeker niet uitgestorven en Herr Ober brengt ons naar de kamer. Weer beneden gekomen namen we plaats in de stube, met Mack. Er blijkt een hotelhond aanwezig, zwarte labrador, obese, Blacky. Macky is moeilijk rustig te houden. Herr Ober zegt laat hem gewoon los. Ik: ja maar.. Laat maar los. Mack wordt direct opgenomen in de hotel familie en verkent alles, uiteraard inclusief de keuken, top.

Wij spoelen de altijd lekkere Wiener schnitzel weg met bier en wijn. Daarna gaan we naar buiten om even een stuk te lopen. Het sneeuwt nog steeds. Teruggekomen apfelstrudel met koffie en Williams en de dag is geslaagd. Op een bloedverziekend hete kamer vallen we in slaap.

Dag 1

Het is begonnen, vreemd gevoel. Maanden op voorbereid maar tot op het laatst met werk bezig geweest. Onwerkelijk en toch, het is is werkelijkheid!

Eerste etappe eindigt al in Duitsland

Schiet lekker op 90km per uur in Nederland maar in Duitsland maken we dat weer goed.

Bij Mannheim afslag genomen naar het Westen, de Pfalz in. Eenvoudige hokjes camping om het kamp voor de eerste keer op te zetten en uit te proberen. Alles werkt, top. Romy maakt spaghetti, die uiteindelijk meer op tomatensoep lijkt. Lekker warm, prima.

Het blijkt nog koud zo eind april. Op tijd de tent in waar het natuurlijk niet warmer is.

Mack mee in de tent, aan het voeteneind. Internet vertelt ons dat het 2 graden boven nul is. Na een uur merk ik dat Mack stevig begint te shaken van de kou. Ook maar in de slaapzak dan.