rustig aan wakker worden, vooral rustig aan, laten we rustig aan doen, lekker.
We prikken weer een plek noordelijker in de richting van Macedonie en blijken een prachtige route te hebben uitgekozen. Wegdek goed, leeg en om ons heen, slechts ruig maar prachtig landschap.
We eindigen in Kastoria, een pittoresk stadje met een mooi schiereiland in het meer waar we op een uitkijkpunt de wagen parkeren en de ondergaande zon met GT bewonderen.
Gisteren kwamen Jakko en Saskia naar de haven op Corfu waar de zeilweek was beëindigd. Zij hebben het samen met Mack ook heel mooi gehad. Vanwege de stromende regen weer een hotelletje gepakt en in alle vroegte het verloofde stel op het het vliegveld afgezet. Vervolgens weer met de trailer naar de haven waar de mannen na het uitklaren richting Corfu stad gaan om daar een lange brakke dag uit te zitten, wachtend op hun vlucht. Derk en ik nemen afscheid om de ferry van 15.00 te pakken richting het vaste land. Samen hebben wij 8 dagen om Sofia in Bulgarije te bereiken dus we doen rustig aan.
We eindigen de dag in Ioannina waar we na een wandeling naar het stadje en 2 glazen wijn instorten, het was een pittige week.
de regen klettert op de tent als ik wakker wordt in Theth valley. Als het even iets minder lijkt moeten we eruit, vandaag moeten er kilometers gemaakt worden. Alles nat inpakken en nat de auto in. We moeten dezelfde route terug maar weten wat ons te wachten staat. Onderweg plots een raar geluid, er kwam een poot los van de trailer die de grond raakte en verboog. In de regen proberen de poot terug te buigen wat uiteindelijk samen met een grote steen en een albanees lukt.
De dag bestaat uit reizen door een regenachtig Albanië. Na de lunch knapt het wat op en zien we meer mensen op straat. Een real life speelfilm trekt aan ons voorbij. In willekeurige volgorde, paard en wagen, ezel en wagen, plotse enorme kuilen in de weg, geiten en schapen over de snelweg, spookrijdende fietsers op de snelweg, oude vrouwtjes die met enorme zakken op de rug naar niets onderweg zijn, in het midden van de snelweg een man die konijnen verkoopt en ze in de lucht houdt ter aanprijzing, landschap dat steeds verandert van alpien, bosrijk, vlakke valleien met fruitplantages, rotsachtige kusten en kusten met lichte duinvormen waarachter Nederlands landschap met sloten met rietkragen.
We eindigen de dag in een bosrand grenzend aan het strand waar we alles weer optuigen en scharrelend door de kratten een warme hap klaarmaken. In het donker horen we een auto aankomen die bij ons stop. 3 jonge mannen stappen uit. Gekleed in t-shirt en een pistool in het holster aan de riem vraagt de bestuurder of alles okay is met ons. Het is politie en vraagt of ze iets voor ons kunnen betekenen met een vriendelijke lach. Zij rijden weg en wij besluiten dat het genoeg is voor vandaag.
Na een traditioneel ontbijt zoals gisteren beschreven geeft de vriendelijke hoteleigenaar ons wat tips, het is maar goed dat we 4x4 rijden. We gaan op pad. De navigatie geeft een afstand van 70 km aan, dat leek niet ver…
De hoofdweg af richting het opdoemende gebergte, de enige weg die kant op. We gaan langzaam terug in de tijd. We komen kuddes schapen en kuddes geiten tegen die gedirigeerd worden door de herder. Soms een man alleen soms een vrouw met 2 jonge kinderen. Ze zwaaien steeds naar ons.
We rijden de eerste vallei binnen en raken ons bewust van de levensstijl hier die ons vreemd is geworden. Geen winkels meer en ook geen televisie. Na 40 km houdt het asfalt op de gaan we een bergpas op. Met 5 tot 15 km/uur wordt de defender wakker en begint stevig te schudden en te trillen. 70 km leek niet ver.
Langs oneindig diepe afgronden, met een verhoogde hartslag maar met waanzinnige uitzichten rijden we door. (prachtige film van de rit gemaakt, te groot om te uploaden nu, volgt later) Halverwege, bij een uitzichtpunt stoppen we de motor om even bij te kom en eten wat. Brave Mack moet ook bijkomen en zit waarschijnlijk onder de blauwe plekken die we onder zijn vacht nooit zullen zien. Eindelijk komen we aan in de valei van Teth. We stappen uit en wanen ons inderdaad in een andere wereld. De mensen hier leven geïsoleerd en zijn zelfvoorzienend. In de oase van rust komt er een jongen met schapen naar ons toe die Engels blijkt te spreken (help me eraan te herinneren dat Jakko zijn schoen nog op eet). We worden uitgenodigd op zijn land te kamperen. Voor we het weten zitten we bij zijn moeder op de koffie make raki en voelen we ons wat onwennig. Wilson, zo heet de jongen, vraagt of we vanavond mee-eten. We besluiten dat te doen en spreken 19.00 af. Nu eerst wandelen door deze prachtige valei die zelfs door de Oostenrijkse wandelaars als fantastisch werd beschreven en dat is het. De vrij smalle valei wordt omgeven door steile half begroeide rotswanden met watervallen en in het midden een kolkende rivier. Een heerlijke wandeling zo vindt ook Mack.
Teruggekomen ploffen we neer en kijken nog steeds vol ongeloof om ons heen. Vandaag was het prachtig weer. We zitten in de zon en besluiten dat het tijd is voor wijn. Tijdens de 2e fles worden we binnengeroepen in het huis. Jakko vraagt of we echt in de stal moeten eten maar ik leg hem uit dat dit de woonkamer is. We krijgen een gevarieerde eenvoudige maaltijd met verse en zuur ingelegde groenten met rauwe knoflook en aardappel schapen soep. Uiteraard praten we wat over wat we zullen betalen, niet te weinig maar ook niet teveel, je wilt het hier niet verpesten met je toeristengeld. Helaas, dat bleek al gebeurd. Saskia vraagt uit beleefdheid wat we hen schuldig zijn. 8 euro per persoon voor het eten en 5 euro per persoon voor het overnachten. Op zich natuurlijk niet veel, maar voor hier zeker wel Nog even en het oorspronkelijke leven verdwijnt ook hier.
Na het eten gaan we weer naar de ‘eigen’ plek en maken koffie. Het gaat weer regenen en zetten de luifel bij, hopelijk morgen weer droog…
De wekker om 06.30 Opbreken, opruimen, kisten op het dak binden, auto beetje opruimen, tanken en boodschappen doen. Dat laatste lukt me niet op tijd, ze zijn er. Door de regen zie ik ze staan. Saskia wurmt zich achterin op de stoel naast Mack en we gaan direct op pad.
Na een uur komen we aan bij de grens naar Montenegro waar er controles plaatsvinden waardoor het lang duurt. We zijn aan de beurt en er is een probleem. Mack mag er niet in. Zijn bloed zou onderzocht moeten zijn op antistoffen tegen hondsdolheid. Er vindt overleg plaats met de man met de meeste strepen. Het mag niet maar hij laat in het midden of we door mogen. We gaan door. Er zijn echter bij de grens altijd 2 controle punten, land van vertrek en land van aankomst. Bij de 2e controle verstoppen we Mack in een luchtdichte koffer zodat ze hem niet ruiken. ‘Iets aan te geven Sir?’ Ehh, nee meneer. ‘Wat zit er achter in de trailer?’ Eh, camping spullen. Ok, meneer kijkt bedenkelijk maar scant de paspoorten in en we krijgen een stempel, we zijn er door. In Montenegro regent het echter nog steeds. Het stopt die dag niet meer.
We bezoeken Kotor gelegen aan een baai met daarin een enorm cruise schip. Een oude vesting met bijpassend oud stadje ook binnen stadsmuren is de grote trekpleister. Saskia scoort 2 paraplu's net voordat we helemaal doorweekt zijn. We zien weinig van het land vanwege regen en mist en hebben last van de vele wegwerkzaamheden. We zetten door en besluiten door te rijden naar het Noorden van Albanie. Weer een grenspassage die na wachten geen probleem oplevert. We zijn echter niet uitgekomen waar we wilden uitkomen vanwege de tijd en de aanhoudende regen moeten we een hotel opzoeken.
We komen aan in het stadje Shkoder waar de armoede goed zichtbaar wordt. Een vreemde plotse gewaarwording. Het straatbeeld is erg rommelig. Auto's, fietsen en mensen die slechts een winkelwagentje met zakken bezitten bewegen zich door elkaar heen. We vinden gelukkig een kleine ‘oase’, hotel Traditia. De naam zegt alles. In oude stijl herbouwd, in klederdracht gehuld, keurig en zeer gastvrij personeel. Aan tafel worden we verwend met allerlei heerlijke Albanische gerechten die in de haard van de eetzaal worden bereid. Jakko, vindt het woord eetzaal afbreuk doen aan de werkelijkheid. We zaten aan tafels in iets dat een kruising leek van een oude herberg en een Albanisch museum. Heerlijk bijkomen van een lange reisdag en slapen in een lekker bed. Al met al toch een mooie dag. Na wat kannetjes wijn praten we met een stel Oostenrijkse wandelaars die ons hun ervaring vertellen. Morgen gaan we twee eeuwen terug in de tijd, naar de Theth valei.
Snel weg hier en weer gas richting het zuiden waar Jakko en Saskia morgen aankomen om mij voor 4 dagen te vergezellen.
Ik kom aan in Dubrovnik. Ik heb er niets over gelezen maar heb gehoord dat het heel mooi moet zijn.
De campingbaas zegt mij dat als ik de ‘oude stad’ wil bezoeken ik beter met de bus kan gaan. Bushalte gevonden, gewacht op de bus. Ik stap in maar krijg een verwijtende vinger, geen Mack’s in de bus…pfff. Dan maar lopen. Een kleine inschattingsfout maakt dat ik een uur stevig moet doorlopen om de ‘oude stad’ te bereiken. Daar aangekomen is het echter ... wauw! Een echt oude stad binnen stadsmuren grenzend aan het water, prachtig. Aanrader! Ik ga er niet teveel over vertellen maar als je zin hebt in een citytrip, doe een weekend Dubrovnik.
Terug geen zin in de lange wandeling terug. Ik verberg Mack tussen m’n benen en stap de bus in zonder dat de chauffeur het ziet, gelukt. Mack zijn voeten fetish maakt dat er af en toe iemand op slippers even de lucht inspringt vanwege een tongetje tussen de tenen.
(5 dagen geleden laatste blog, achterstand loopt op. Daar gaan we. Ik zit nu in de auto te typen richting het zuiden van Albanie, maar daarover straks meer…)
Ik heb nog 3 dagen om in Dubrovnik te komen, daarvoor moet ik nog flink wat kilometers afleggen, de weg op dus.
Ik begin langs de kust van Kroatië af te zakken maar na een uur van links naar rechts aan het stuur te draaien vanwege de enorm kronkelende weg langs de zee besluit ik toch wat meer het binnenland in te rijden om de snelweg te pakken. Een mooie rechte snelweg dwars door schaars bewoond gebergte. Prachtig maar na 5 uur wat saai, ik ben het zat en zoek op internet de dichtstbijzijnde camping. In dat schaars bewoonde gebied hebben ze aan de kust toch een enorm resort opgezet met vele hotels en huisjes, massatoerisme maar alles echt keurig geregeld. De camping paden worden dagelijks met schrob zuig voertuig schoongehouden. Een avondwandeling over de boulevard langs het water brengt me in een soort Disneyland voor de gepensioneerde massatoerist. Schoongelikte paden en restaurants die verbouwd zijn naar een oud kroatisch dorpje. Prachtig gemaakt en met oog voor detail. Maar wel nep. Ik bel even naar mijn meisje thuis om te vertellen waar ik in terecht ben gekomen en vertel haar dat ik haar mis...
Ik bedenk mij het volgende. Ik ben vatsig... en dat wil ik niet meer. Ik eet niet gezond, drink te weinig en sluit niet uit dat dat ook mentaal invloed heeft.
Voor ik eruit ga maak ik een plan.
1. Meer drinken, ik start de dag voortaan met een flinke mok groene thee. De positieve eigenschappen die eraan toegekend worden zijn bedenkelijk maar ik vind het lekker. Alternatief is limoen/citroensap in water zonder suiker. Pas om 11.00 een kop koffie
2. Stevig ontbijten
3. Avondeten: minder maar veel groente. Meer avocado/noten vetten etc. Minder koolhydraten (pasta/aardappel)
4. Buikspieroefeningen en krachttraining grote spiergroepen.
That's it, niet ingewikkelder. Ik heb er wel zin in, een nieuwe goal.
De zon is vandaag matig, we gaan het eiland verkennen. Eerst het stadje Krk, prima.
Daarna Vrbnik, veel leuker. Smalle oude straatjes en gelegen op een heuvel, bijna geen winkels.
Bijzonder is ook de wijn die ze daar maken. Heel dicht bij zee en een aparte druif, de Zlatina, Proeverij gedaan en weer wat flesjes mee. Proeverij mag, staat niets over in m’n plan.
Avondeten: grote bak konijnenvoer met olijfolie en 2 vissen vissen op de BBQ, straight up. Mack kijkt of de vis gaar is, hij eet natuurlijk mee. Verwend tot op het bot, tot op de graat eigenlijk.
Zo, dat is lekker wakker worden. We moeten even niets vandaag. Ik rits de tent open aan de kant van het hoofdkussen en ik zie de zee met daar boven een strak blauwe hemel 👍
Verse croissant met jam bij de bakker en we zijn al twee uur verder. Zelf koffie zetten is van voor 2016 dus we halen een café Americano bij de bar. Pfff, wat een inspanning. En nu?
Eens even kijken, ik zie kano's. Bij de kano verhuur ontmoet ik een marine biologist. Jonge dame uit Duitsland. Voor de goede orde vraag ik hoe groot de haaien hier zijn. Ze lacht en ik verwacht een grap. Ze vraagt echter of ik het echt wil weten. Nee maar vertel toch maar…Ze zitten hier dus wel. De grootste, the great white. Maar maak je geen zorgen, de laatste keer dat een toerist er een zag is 10 jaar geleden. Een milliseconde later denk ik, dat wordt dus de hoogste tijd. Ik vertel haar dat ik liever een beer tegenkom dan een haai ook al weet ik dat dat een slecht gemaakte keuze is. Beren kunnen ook geregeld worden vertelt ze. Hier op het vaste land zit een reservaat en soms zwemmen ze de zee over naar Krk. Weer geen grap. Ik had al betaald anders waren we gaan tafeltennissen.
Samen met Mack de zee op in een kano. Ik had de camera mee willen nemen maar gezien de instabiliteit deze in de auto achtergelaten. Waren mooie plaatjes geworden. Mack in z'n zwemvest is helemaal in z’n element.
Ik vaar een flink stuk de zee op. Om te testen of er echt haaien zitten gooi ik Mack overboord. Na een paar minuten trappelen verschijnt er noch haai noch beer, zal wel mee allen dus. Ik haal m’n aas weer aan boord.
Lekker stukje gepeddeld en in m'n blote kont op een verlaten kiezelstranden gelegen. Mack was alleen maar in de zee aan het spelen en had een duikbril goed kunnen gebruiken.
Een paar uur later was de dag plots voorbij. Wat te doen met eten? Niet heel veel honger dus niet veel zin om het kookgerei bij elkaar te scharrelen. Te weinig honger en te lui om ergens wat te gaan eten.
Thuis heb ik uitgezocht op welke manier je vlees lang kunt bewaren. Er blijken enkele gilde slagers in Nederland die vlees bereiden en inblikken, lekker en 3 jaar houdbaar. Via internet toen zo'n 20 blikken besteld die vervolgens keurig afgeleverd werden.
Ik pak een blik saté, haal het etiket eraf, open het en vraag of het blik even bij de zojuist aangekomen buren op de BBQ mag. Kein Problem.
10 minuten later zit ik aan het blikvoer met oud brood, heerlijk.
Ik zet eerst nog even de camera stand-by voor de zonsondergang die eraan zit te komen en eet terwijl u kijkt. Ik haal weer koffie en schrijf tegelijkertijd deze blog. Na deze zin zal ik naar u zwaaien, tot morgen.
Boel ingepakt, Branco bedankt voor de gastvrijheid en op pad richting het Balatonmeer. Daar heb ik weleens iets over gehoord...
Bij de grens een man in een auto die wordt aangehouden door een militair, een vluchteling?
Over de grens verandert het landschap snel. Uitgestrekter, vlakker en minder bos. De zon schijnt en ik besluit te laat om de camera op de aanhanger te bevestigen, het mooiste was al geweest. En of het was geweest.
Ik moest kiezen noordelijk of zuidelijk van het enorm lange meer. Zuid klonk lekkerder.
Wat een droevige zooi. Niets is goed. Weg slecht, overal, echt overal borden die toeristen moeten trekken, nergens iets met smaak te bekennen. Auto's smerig, mensen onverzorgd, onaantrekkelijke eettentjes en ga zo maar door.
Hopelijk vind ik een plekje aan het meer om nog een beetje met Mack te zwemmen, het weer is wel goed.
Camping, ruime ingang, slagboom open. Ik rij naar binnen om de plaats te bekijken. Tussen het water en de kampplaats loopt een spoorweg en ligt 100 meter riet. Vanwege de krappe hoekjes rij ik mezelf bijna klem. Er komt een vrouw aangelopen.
Eerste dat ze zegt: Rij je altijd zomaar een camping binnen zonder je te melden??? ... en dan in het
Duits….Het was het laatste dat ik van haar hoorde.
Volgende camping. Zeldzaam oude rommel, honden mogen niet bij het water. Mijn humeur was vandaag gelukkig goed dus ik kan wat hebben. Dan maar even recensies lezen. Een camping die okay lijkt ligt 59 km verder, aan de andere kant van het meer.
Ik overweeg sterk om terug te rijden naar het prachtige Slovenië maar Mack is klaar met de auto. Een uur later zijn de 60 kilometers afgelegd. De noordzijde is iets mooier, ik krijg het met moeite langs m'n gebit.
Het water van het meer is wat sloot achtig, er zitten overal vissers.
Met het juiste licht en tussen de hengels door toch nog een mooie foto kunnen maken.
Dit hoort er ook bij en de rest van Hongarije is vast heel mooi :)
ik heb echter geen rough guide van Hongarije meegenomen dus pak die van Kroatië, even wat voorbereiding voor morgen.
P.s. Had ik al gezegd dat het hier stikt van die gestreepte muggen? Ga NOOIT naar meer Balaton, het klinkt niet voor niets als Ballentent.
Even wachten tot de regen is gestopt. Het klaart direct op en het belooft een zonnige dag te worden. Lekkere koffie uit de bar en verse broodjes die de vouw van Branco heeft gehaald. Om 9.00 druppelen al wat van dezelfde gezichten van gisteravond binnen die genieten van hun vrije dag. Ze starten alweer snel met spritzer.
Ik ben gisteren deze kant op gereden om vandaag het wijngebied Podravje te verkennen. Hier worden de beste Sloveense witte wijnen gemaakt. Op weg naar Jerusalem, het eerste wijndorpje.
Ik hou van wijngebieden. Glooiende heuvels met zon, de goed onderhouden wijnranken die in keurige rijen de lijnen van de heuvels volgen en voldoende plaatsen om wijn te proeven.
De reis eindigt in Ormož bij Puklavec & Friends. Een mooi modern bedrijf waar ik de enige bezoeker ben. Daar ontmoet ik Rok, een leuke jonge gast die in de zaak werkt. Hij kan mij alles vertellen over de wijnen en trekt de een na de andere fles uit de koelkast om mij te laten proeven.
Gisteravond had ik al kennis gemaakt met de Šipon. Een oud druivenras dat bijna alleen in Slovenië gebruikt wordt om wijn van te maken. Een sterk geurende stevige witte wijn met body en hoog in de zuren. Erg lekker. De naam van de druif, zo verteld Rok, komt uit de tijd van Napoleon toen franse soldaten door Slovenië trokken. Zij dronken de wijn, vonden die goed, en zeiden:
c’est bon...verbasterd in Šipon.
Terug bij Branco even een rozige powernap in de zon. Als de zon zakt gaan we maar weer wat eten. Brogec, topper.
